https://www.youtube.com/watch?v=45YeY1Hj5xU&list=RDMM&index=9
In onderzoek
6 januari 2024Heeft u in de oudejaarsnacht de knal in Midwolda gehoord? Ik wel. Terwijl ik op Sicilië zat. Even twijfelde ik nog of het een ontploft wapendepot in Gaza was, maar Italiaanse seismologen wezen meteen Midwolda aan. Wie het daar had gedaan? Ik had geen idee. Misschien wel iemand die de grond eens even feestelijk wilde laten trillen om na al die jaren te winnen van de NAM. Of die meneer na afloop de troep heeft opgeruimd? Volgens hem deed de NAM dat ook nooit, dus waarom zou hij? Ja, ik schrijf ‘meneer’ omdat ik zeker weet dat de dader een man is. Vrouwen zijn namelijk te intelligent voor zwaar vuurwerk.
Ik begrijp hier op Sicilië dat de jaarwisseling in Nederland vooral gezellig is verlopen. Oké wat losse handjes die nooit meer aangenaaid kunnen worden, een zootje rondvliegende ogen die toch al niet zoveel zagen, een hoop derdegraadsbrandwonden die ervoor zorgen dat je in de kroeg altijd een goed verhaal hebt, een paar honderd oren die toch al nooit luisterden en duizenden radeloze huisdieren. Daarbuiten was er nog wat met straatstenen en cobra’s belaagd ambulancepersoneel. En natuurlijk de politieagenten en brandweerlieden die uren moesten vechten voor hun leven.
Wat dat betreft was het hier sloom. Op het grote plein stonden duizenden Sicilianen te drinken en te luisteren naar vijf minuten prachtig vuurwerk en daarna een aantal bands. Tot zeker een uur of vier. Niet een sirene, geen enkel zwaailicht, nul knokpartijtjes en eigenlijk geen een agent. Knap saai dus allemaal.
De volgende ochtend was de Hollandse oudejaarsgezelligheid nieuws. De Sicilianen vroegen zich af wat er toch aan de hand is in het ooit zo progressieve en gemoedelijke gidslandje Nederland.
“Onvrede”, opperde ik voorzichtig en vertelde dat Nederland bij de laatste verkiezingen een stevige ruk naar rechts heeft gemaakt.
“Dus”, zei de plaatselijke cappuccinokoning, “dat rare vuurwerk van jullie wordt volgend jaar verboden. Er is al genoeg oorlog in de wereld. Jullie hebben nu een meerderheid van gezond rechts in het parlement en die club houdt net als bij ons niet van halve maatregelen. Kortom: vuurwerkverbod!” Ik wist inmiddels beter en zweeg.
Iedereen hoopte voor mij dat Nederland er nog is als ik terugkeer. Ze hadden op de televisie de overstromingen gezien. “Wel lekker veel bluswater voor volgend jaar”, riep de vrolijke huisarts.
Ik vertelde dat ene Sywert ons land gaat redden door samen met twee andere weldoeners gratis zandzakken uit te delen. Hierna legde ik uit wat dit criminele trio tijdens de coronacrisis geflikt had. Dus die zitten nu in de bak?
Ik vertelde dat het onderzoek nog even kon duren en dat ook een minister een dubieuze rol zou hebben gespeeld. Er werd begripvol gelachen. Sicilianen hoef je dit niet uit te leggen.
Omdat de stemming er goed in zat mocht ik ook nog even vertellen wie huisjesmelker Wybren van Haga met zijn gietijzeren wachtgeldprincipes is. Er werd keihard gebulderd. Daarna verhaalde ik over Jumbo waar meer uit de winkels gejat wordt dan dat de supermarkt aan winst maakt. Nooit iemand betrapt? Ja, alleen een van de eigenaren. Die had tonnen aan witwaspoen contant in huis. Er werd weer smakelijk gelachen. Zeker toen ik vertelde dat ook zijn zaak voorlopig nog in onderzoek is. Ik dacht onderhand aan Glennis Grace. Moet zij geen filiaal gaan leiden?
Toen moest ik naar het vliegveld. De hele koffietent wou met me mee. In het vliegtuig droomde ik van Michael Jackson die Stephen Hawkings door de slaapkamer van Jeffrey Epstein stuiterde, terwijl prins Andrew toekeek en een kinderkoor ‘De herdertjes lagen bij nachte’ zong. Mijn Nederlandse vliegtuigbuurman vroeg of ik het jammer vind dat ‘de stem van het oog’ ermee stopt. De prachtige stem van Hans Hoogendoorn die 17.000 uitzendingen achter de rug heeft.
“Ja”, zei ik, “maar dat hoeft toch niet? Met kunstmatige intelligentie kan toch alles? Kwestie van de stem klonen en daarna kan je hem alles laten zeggen”.
“Echt?”, zei de buurman.
“Nou het gaat in onderzoek. Over tien jaar weten we het!”
Blond & Blauw
12 maart 2022Vorige week kreeg Wopke van de Russische ambassadeur op zijn falie omdat hij Poetin heel oneerbiedig Poetin had genoemd. Hij had vergeten om er ‘meneer de president’ bij te zeggen. En daar is Vladje gevoelig voor. Jongen van de etiketten. Tart de dictator niet. Voor je het weet jaagt hij een raket met atoomkop onze kant op. Eindbestemming Binnenhof. Dat moet toch verbouwd. Als Thierry ons maar op tijd waarschuwt.
Ik las gisteren in deze krant dat er een beetje lacherig wordt gedaan over het Russische leger. Ze scharellen volkomen ongemotiveerd met rammelende rommel door het land van hun buren en zitten vooral muurvast in de modder. Veel verder dan een laffe aanval op een kinderziekenhuis zijn ze tot nu toe niet gekomen. Hoe reageer je daar trouwens als Russische generaal op als je zo’n kinderkliniek in een klap aan flarden hebt geschoten? Met trots? Wijs je je vrouw op de foto’s op de rondslingerende couveuses en brom je dan stoer dat jij dat hebt gedaan? Dat het jouw briljante idee was? Noem je het type raket erbij? En de verwoestende eigenschappen van dit meedogenloze wapen? Poch je tegen je vrienden over deze topprestatie? Bel je daarna de Amerikaanse wapenfabrikant om nog een dozijn te bestellen?
Kenners weten: Een oorlog kent alleen maar verliezers. Neem nou Abramovich, de eigenaar van de Britse voetbalclub Chelsea die zich gedwongen voelt zijn Londense speeltje te verkopen en die er waarschijnlijk geen bitcoin voor vangt. Zo triest. Of hebben ze op de Amsterdamse Zuidas al een geitenpaadje gevonden? Een route die ervoor zorgt dat de oligarch toch nog wat roestige roebels vangt? En hij kan ook al niet vrijelijk over zijn bootje beschikken. Nee, het valt niet mee om rijk te zijn. Maar wel goed dat hij voor Vladimir kiest. Dat is vriendschap met een grote V!
Ons eigen Ajax heeft het ook niet gemakkelijk en is al met al ook een behoorlijke verliezer in dit Oost-Europese conflict dat we van Poetin geen oorlog mogen noemen. Sorry, president Poetin. Zijne koninklijke hoogheid! Marc Overmars had wat afgedankte vedetten die kant op gestuurd, maar het geld was nog niet binnen. Groot leed dus. We duimen en bidden. De kans dat Promes naar Nederland terugkeert is voorlopig vrij klein. Waarom? Het bevalt hem daar prima.
Over verliezers gesproken. Wat goed dat er wat mensen in ons land zich deze week serieus druk gemaakt hebben over de vrouwelijke presentatoren van de landelijke Giro 555-actie voor de Oekraïense oorlogsslachtoffers. De dames waren te blond en blauw. Haren te blond, ogen te blauw. Inderdaad een schande. Daarbij viel het mij sowieso op dat de dames veel te goed gekleed waren. De mooiste mode sierde hun ranke lijven. Dat had toch anders gekund? Veel hobbezakkeriger. En iets met steunkousen, blokhakken en een flitsend rugzakje. En waarom waren de dames allemaal zo mooi rank en slank? Zat geen gezellige moddervette obees tussen. We kunnen toch wel iets meer een doorsnee van ons volk kiezen? Daarbij ook nog eens allemaal hopeloos ouderwets heteroseksueel. En niet omgebouwd. Dan kan de organisatie wel gaan miepen dat het een haastklus was, maar voortaan even iets verder kijken dan je oude witte neus lang is kan geen kwaad. De gebitten van de dames waren me ook te netjes. Zat geen fietsenstalling tussen. Echt een gemiste kans van de organisatie.
Verder vond ik de vluchtelingen te wit. Waarom alleen maar verdrietig ogende stumperds? Somber kijkend wit grut. Daar had toch ook wel iemand met een kleurtje tussen gekund? En zo armoedig gekleed. Zoveel haveloze kinderen, terwijl er in Oekraïne redelijk veel westerse modeketens zijn. Zoals H&M bijvoorbeeld. Bij een volgende ronde zou ik graag wat frisser geklede kinderen willen zien.
Stil scharrel ik door het oorlogsnieuws. Zie de woeste wanhoop en lach zacht om de westerse blik. Loerend vanuit ons perspectief: het brood wordt duurder en autorijden pure luxe. En als de voetbalindustrie het maar overleeft. Als ze in Oekraïne maar weten: wij hebben het ook niet makkelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten