The prodigy, no good
https://www.youtube.com/watch?v=svJvT6ruolA&list=RDMM&index=16
Aan de gevel aan de Lange Poten is een reliëf van Rudi Rooijackers aangebracht. Het was oorspronkelijk in 1967 gemaakt voor het pand aan de Hofsingel. Hier worden op 4 mei diegenen herdacht die in de bezettingstijd het leven lieten voor de vrijheid van meningsuiting. Vertegenwoordigers van de pers leggen er dan bloemen. De tekst van Jan H. de Groot luidt:
Hoort!
Het vrije woord
bedreigd, versmoord,
brengt in de nood
zijn vechters voort
tot aan de dood.
Dear John,
I hope you can help me. The other day, I set off for work, leaving my husband in the house watching TV. My car stalled, and then it broke down about a mile down the road, and I had to walk back to get my husband's help. When I got home, I couldn't believe my eyes. He was in our bedroom with the neighbor's daughter !
I am 39, my husband is 44 and the neighbor's daughter is 24. We have been married for 14 years and have three lovely children. When I confronted him, he broke down and admitted they had been having an affair for the past six months. He won't go to counselling, and I'm afraid I am a wreck and need advice urgently. Can you please help ?
Sincerely, Sheila.
Dear Sheila,
A car stalling after being driven a short distance can be caused by a variety of faults with the engine. Start by checking that there is no debris in the fuel line. If it is clear, check the vacuum pipes and hoses on the intake manifold and also check all grounding wires. If none of these approaches solves the problem, it could be that the fuel pump itself is faulty, causing low delivery pressure to the injectors.
I hope this helps, John
Ha, die Joop
Ons gymclubje, bestaande uit een tiental dames van middelbare leeftijd, en waarvan ik al weer enkele jaren deel uitmaak, kent sinds kort ook een mannelijk lid. Joop. Zelfde leeftijd, zelfde souplesse, korte broek en shirtje. Kortom; een onopvallende verschijning. Een uur in de week. Iedere dinsdagavond van zeven tot acht uur werken we hard aan onze conditie.
Als ik later in de week in de bus stap word ik hartelijk begroet door een mij op het eerste gezicht onbekende heer. Plots begint het me te dagen: Joop! „Ha, die Joop”, roep ik enthousiast, „ik herkende je niet met je kleren aan!” De impact van mijn woorden wordt me duidelijk als iedereen me plotseling aanstaart.
M. Rijerse
Ons gymclubje, bestaande uit een tiental dames van middelbare leeftijd, en waarvan ik al weer enkele jaren deel uitmaak, kent sinds kort ook een mannelijk lid. Joop. Zelfde leeftijd, zelfde souplesse, korte broek en shirtje. Kortom; een onopvallende verschijning. Een uur in de week. Iedere dinsdagavond van zeven tot acht uur werken we hard aan onze conditie.
Als ik later in de week in de bus stap word ik hartelijk begroet door een mij op het eerste gezicht onbekende heer. Plots begint het me te dagen: Joop! „Ha, die Joop”, roep ik enthousiast, „ik herkende je niet met je kleren aan!” De impact van mijn woorden wordt me duidelijk als iedereen me plotseling aanstaart.
M. Rijerse
Willem Frederik Hermans :
"Enige tijd geleden moest ik in Duitsland zijn. Ik sprak daar met de Duitsers die altijd tegen Hitler waren geweest, die das nie gewusst hatten enz. Na een tijdje wordt dan gezegd:'Ja, wij hebben die joden dat wel aangedaan, maar wat doen de Amerikanen met de negers ?'
Mijn schoolmeestergeduld is werkelijk onuitputtelijk. Uitgelegd derhalve dat er toch een verschil is. Het Amerikaanse volk is voor een deel geneigd de negers kwaad te doen. Toegegeven. Maar de Amerikaanse federale regering gaat dat sinds jaar en dag tegen. De Amerikanen hebben er zelfs een burgeroorlog voor geriskeerd, als ik mij wel herinner. In Duitsland daarentegen werd de jodenhaat (moslimhaat nu in oa nl ?) van hogerhand gestimuleerd, geleid; het lynchen werd ten uitvoer gebracht door de magistraten zelf, niet door opgewonden volksmassa's. Das war der Unterschied, liebe Freunde."
"Niet uit kwaadaardigheid" (de scherpste polemieken). Hoewel er zeker ook humor in zijn polemieken zit, waar maakt die hermans zich allemaal kwaad en boos over ? Welk een zonde van je tijd....? En met trump klopt het bovenstaande niet meer, donald trump is openlijk een racist.
Mijn schoolmeestergeduld is werkelijk onuitputtelijk. Uitgelegd derhalve dat er toch een verschil is. Het Amerikaanse volk is voor een deel geneigd de negers kwaad te doen. Toegegeven. Maar de Amerikaanse federale regering gaat dat sinds jaar en dag tegen. De Amerikanen hebben er zelfs een burgeroorlog voor geriskeerd, als ik mij wel herinner. In Duitsland daarentegen werd de jodenhaat (moslimhaat nu in oa nl ?) van hogerhand gestimuleerd, geleid; het lynchen werd ten uitvoer gebracht door de magistraten zelf, niet door opgewonden volksmassa's. Das war der Unterschied, liebe Freunde."
"Niet uit kwaadaardigheid" (de scherpste polemieken). Hoewel er zeker ook humor in zijn polemieken zit, waar maakt die hermans zich allemaal kwaad en boos over ? Welk een zonde van je tijd....? En met trump klopt het bovenstaande niet meer, donald trump is openlijk een racist.
@@@@@
Op mijn werk sprak ik met een dame waarvan ik vond dat zij een vals lachje had en verdomd, toen we samen bij de directeur waren plaatste ze een dolk in mijn rug. Cum laudans fraudans. Als ze je prijzen, dan bedriegen ze je. Overigens klopt dat in mijn geval niet. Mijn loftuitingen zijn gemeend en oprecht.
1.) Ratatata
" He, he, nou, nou, sjonge, jonge, foei, foei", zei mijn oma altijd als ze ging zitten. Mijn opa moet dat dus wel 36.500 maal gehoord hebben. He, he, nou, nou, sjonge, jonge, foei, foei.
1.) Ratatata
" He, he, nou, nou, sjonge, jonge, foei, foei", zei mijn oma altijd als ze ging zitten. Mijn opa moet dat dus wel 36.500 maal gehoord hebben. He, he, nou, nou, sjonge, jonge, foei, foei.
2.) Een forse tip voor vrouwen
Ik ben dol op het liberale van de goed schrijvende Erica Verdegaal, je mag bij mijn weten nagenoeg alles onder haar columns zetten. Itt tot Louise Fresco en Eslbeth Etty, die alles weghalen wat hun niet welgevallig is. Hm, ik had me voorgenomen om niet negatief over een ander te schrijven of te oordelen, valt me van mezelf tegen.
Ik ben dol op het liberale van de goed schrijvende Erica Verdegaal, je mag bij mijn weten nagenoeg alles onder haar columns zetten. Itt tot Louise Fresco en Eslbeth Etty, die alles weghalen wat hun niet welgevallig is. Hm, ik had me voorgenomen om niet negatief over een ander te schrijven of te oordelen, valt me van mezelf tegen.
3.) Communicasie
Graag wil ik tenslotte memoreren de anekdote dat ik in 1993 in een coupe in de trein naar de pyreneeën zat met een laatstejaarsstudent werktuigbouwkunde van de TU Delft, zijn zure vriendin en een kroegbaas met zoon van 16 uit Leiden. De student vertelde dat hij gefascineerd was geraakt door speleologie.
"Oh, ja, van die grotten en zo", zei de kroegbaas.
"Ja, precies, nou, vorige zomer zijn wij nog een donkere spleet afgedaald in luxemburg."
"Alsjeblieft," zei de kroegbaas verschrikt en angstig, "ik ken wel andere donkere spleten waarin ik veel liever zou willen afdalen !"
Door die gezichtsuitdrukkingen daarbij ben ik lang blijven lachen. Gelukkig lachten de kroegbaas, zijn zoon en de student mee.
Graag wil ik tenslotte memoreren de anekdote dat ik in 1993 in een coupe in de trein naar de pyreneeën zat met een laatstejaarsstudent werktuigbouwkunde van de TU Delft, zijn zure vriendin en een kroegbaas met zoon van 16 uit Leiden. De student vertelde dat hij gefascineerd was geraakt door speleologie.
"Oh, ja, van die grotten en zo", zei de kroegbaas.
"Ja, precies, nou, vorige zomer zijn wij nog een donkere spleet afgedaald in luxemburg."
"Alsjeblieft," zei de kroegbaas verschrikt en angstig, "ik ken wel andere donkere spleten waarin ik veel liever zou willen afdalen !"
Door die gezichtsuitdrukkingen daarbij ben ik lang blijven lachen. Gelukkig lachten de kroegbaas, zijn zoon en de student mee.
4.) Compliment
Dronken van geluk als Erica Verdegaal reageert. Zevende hemel. Walk on cloud nine. Daar kreeg ik een dagdroom van. In de middagpauze loop ik bijna altijd even naar buiten en op een gegeven moment wandelde ik door een parkje. Daar liep ik fier en stoer, aan het hoofd van een peleton (of een leger !) van 20.000 mensen. Toen ik achterom keek was daar niemand, ik was helemaal alleen. Dat zul je net zien. Hoewel aangeslagen wandelde ik door alsof ik op de maan liep, want ik had een reactie van Erica Verdegaal op zak ! Ja, nou, ja, mag ik ? Het is net alsof ik een reactie van maarten t hart, wim de bie of kees van kooten krijg !
Tegelijkertijd was dat gevoel heel belangrijk, stel je Balkenende eens voor "ik loop aan het hoofd van de christenen ! Omkijken. Hee, waar zijn alle christenen gebleven ? Leegte" Stel je Wouter Bos voor "ik loop aan het hoofd van alle socialisten ! Omkijken. Hee, waar zijn alle socialisten gebleven ? Leegte"
Dronken van geluk als Erica Verdegaal reageert. Zevende hemel. Walk on cloud nine. Daar kreeg ik een dagdroom van. In de middagpauze loop ik bijna altijd even naar buiten en op een gegeven moment wandelde ik door een parkje. Daar liep ik fier en stoer, aan het hoofd van een peleton (of een leger !) van 20.000 mensen. Toen ik achterom keek was daar niemand, ik was helemaal alleen. Dat zul je net zien. Hoewel aangeslagen wandelde ik door alsof ik op de maan liep, want ik had een reactie van Erica Verdegaal op zak ! Ja, nou, ja, mag ik ? Het is net alsof ik een reactie van maarten t hart, wim de bie of kees van kooten krijg !
Tegelijkertijd was dat gevoel heel belangrijk, stel je Balkenende eens voor "ik loop aan het hoofd van de christenen ! Omkijken. Hee, waar zijn alle christenen gebleven ? Leegte" Stel je Wouter Bos voor "ik loop aan het hoofd van alle socialisten ! Omkijken. Hee, waar zijn alle socialisten gebleven ? Leegte"
5.) Maar dan ken je mij nog niet
Het meest irritante woord ? Mijn naam ijdel gebruikt.
Uitzendbureau: “Nou, Menno, wat hebben we hier een fantastiese baan voor jou !” Sta ik daar sodemieters rookworst te verkopen in de hema. Met zo'n lullig petje op. Dat zul je net zien.
“Ja, maar Menno, vergeet je niet om even het gras te maaien ?”
Een goede tweede is de oorlogstaal van Wilders en Bush: “prevail”, “strijd”, “gehakt van maken”, “keihard aanpakken”.
6.) Opa
En niet ik, maar mijn opa, die kon zijn oren bewegen !
7.) Kippen
Nou, ik was er immers als de kippen bij. Dat kun je wel denken. Dat hoeft mij geen twee keer gezegd te worden.
8.) Een stukje vrede
Bij een vrouw schijnen er 8000 woorden meer uit de mond te rollen per dag dan bij een man. Ik haal die 8000 niet. Schiep of scheidde, zelfs in het nederlands een paar letters verschil en je zou van je geloof afvallen. Scheppen. Scheiden. Schijten. Dat zal het straks wel worden. God schijtte de hemel en de aarde.
Een voormalig collega bij de Raad van State, een brabander, zei:
"Ja, ik sprong van mijn motor in het gras en die Brabanders hebben dan de neiging om als er iets onverwachts gebeurt meteen eerst eens flink te gaan vloeken om zo uitdrukking te geven aan hun angst en onzekerheid. "Godverdoemmme, godverdoemme, godverdoemme", brulde die man tegen mij, terwijl mijn motor en ik licht nagierend in het gras lagen..."
9.) Dijkdoorbraak
Volgens Marcel van Dam is het sinds de jaren 80 grondig mis in Nederland. Toen verliet hij de politiek en ja, sindsdien is Nederland verworden tot...ja, tot wat eigenlijk. Hoe, het ook zij, Lubbers, Balkenende en Kok, het cda, de vvd en de pvda hebben dit prachtige land en haar fraaie instellingen en alles wat dierbaar, weerloos en mooi is naar de verdommenis geholpen. Als ik alle columns en het leven van Marcel van Dam mag samenvatten in drie zinnen: Marcel van Dam had met zijn continu dronken kop, rammend en vloekend tegen de deuren van de tweede kamer, alleenheerschappij in Nederland moeten hebben de afgelopen 29 jaar, sinds hij de politiek verliet dus eigenlijk, dan zou hij met zijn sociologische prietpraat dit land er weer bovenop geholpen hebben: solidair, sociaal, ideaal, samen, gedeelde welvaart, comfort, luxe, niemand mag mij van leugens en verdraaiingen betichten, die ontsla ik of stuur ik het bos in, daar heb ik recht op, als genadeloos debater met slechte tanden en dito adem en tenslotte heb ik overal verstand van. Nu ik die alleenheerschappij niet had blijft er maar 1 ding over en voorspel ik: ONHEIL EN RAMPSPOED. Dan zit ik altijd goed, als het niet gebeurt, prima, als het wel gebeurt dan kan ik zeggen dat ik het toch gezegd heb.
10.) Dit gaat dus helemaal nergens over
De voornaamste klacht van een vrouw: "Ik word niet serieus genomen. We willen wel serieus genomen worden." Ja, wat wil je nou ? Ooit stuurde een vrouw mij een kunstzinnige ansichtkaart met daarop de tekst "wachten op de maan". Ik daar dolenthousiast naartoe, natuurlijk. Nou, kwam net zo natuurlijk van een koude kermis thuis, dat kun je wel denken.
Het meest irritante woord ? Mijn naam ijdel gebruikt.
Uitzendbureau: “Nou, Menno, wat hebben we hier een fantastiese baan voor jou !” Sta ik daar sodemieters rookworst te verkopen in de hema. Met zo'n lullig petje op. Dat zul je net zien.
“Ja, maar Menno, vergeet je niet om even het gras te maaien ?”
Een goede tweede is de oorlogstaal van Wilders en Bush: “prevail”, “strijd”, “gehakt van maken”, “keihard aanpakken”.
6.) Opa
En niet ik, maar mijn opa, die kon zijn oren bewegen !
7.) Kippen
Nou, ik was er immers als de kippen bij. Dat kun je wel denken. Dat hoeft mij geen twee keer gezegd te worden.
8.) Een stukje vrede
Bij een vrouw schijnen er 8000 woorden meer uit de mond te rollen per dag dan bij een man. Ik haal die 8000 niet. Schiep of scheidde, zelfs in het nederlands een paar letters verschil en je zou van je geloof afvallen. Scheppen. Scheiden. Schijten. Dat zal het straks wel worden. God schijtte de hemel en de aarde.
Een voormalig collega bij de Raad van State, een brabander, zei:
"Ja, ik sprong van mijn motor in het gras en die Brabanders hebben dan de neiging om als er iets onverwachts gebeurt meteen eerst eens flink te gaan vloeken om zo uitdrukking te geven aan hun angst en onzekerheid. "Godverdoemmme, godverdoemme, godverdoemme", brulde die man tegen mij, terwijl mijn motor en ik licht nagierend in het gras lagen..."
9.) Dijkdoorbraak
Volgens Marcel van Dam is het sinds de jaren 80 grondig mis in Nederland. Toen verliet hij de politiek en ja, sindsdien is Nederland verworden tot...ja, tot wat eigenlijk. Hoe, het ook zij, Lubbers, Balkenende en Kok, het cda, de vvd en de pvda hebben dit prachtige land en haar fraaie instellingen en alles wat dierbaar, weerloos en mooi is naar de verdommenis geholpen. Als ik alle columns en het leven van Marcel van Dam mag samenvatten in drie zinnen: Marcel van Dam had met zijn continu dronken kop, rammend en vloekend tegen de deuren van de tweede kamer, alleenheerschappij in Nederland moeten hebben de afgelopen 29 jaar, sinds hij de politiek verliet dus eigenlijk, dan zou hij met zijn sociologische prietpraat dit land er weer bovenop geholpen hebben: solidair, sociaal, ideaal, samen, gedeelde welvaart, comfort, luxe, niemand mag mij van leugens en verdraaiingen betichten, die ontsla ik of stuur ik het bos in, daar heb ik recht op, als genadeloos debater met slechte tanden en dito adem en tenslotte heb ik overal verstand van. Nu ik die alleenheerschappij niet had blijft er maar 1 ding over en voorspel ik: ONHEIL EN RAMPSPOED. Dan zit ik altijd goed, als het niet gebeurt, prima, als het wel gebeurt dan kan ik zeggen dat ik het toch gezegd heb.
10.) Dit gaat dus helemaal nergens over
De voornaamste klacht van een vrouw: "Ik word niet serieus genomen. We willen wel serieus genomen worden." Ja, wat wil je nou ? Ooit stuurde een vrouw mij een kunstzinnige ansichtkaart met daarop de tekst "wachten op de maan". Ik daar dolenthousiast naartoe, natuurlijk. Nou, kwam net zo natuurlijk van een koude kermis thuis, dat kun je wel denken.
een volk dat voor het verwaande verrotte dooie mammon animal farm varken zwicht,
dan dooft het licht
een mens die voor het verwaande verrotte dooie mammon animal farm varken zwicht,
dan dooft het licht
for me (sieligie sieligie, by sie lady strepy anuby yingy yangy)
Een volk dat voor tirannen zwicht
Allen, die hier tesamen zijn,
de levenden, de doden,
de handbreed, die ons scheidt, is klein,
wij zijn tesamen ontboden voor het gericht ...
Gedenk de liefste, die hier ligt,
de broeder, vrind of vader,
maar gun Uw ogen wijder zicht,
aanzie het land en alle mens tegader,
hoor dit bericht:
Wij staan tesaam voor het gericht
voor goed of kwaad te kiezen,
een volk dat voor tirannen zwicht,
zal meer dan lijf en goed verliezen,
dan dooft het licht.
(Hendrik Mattheus van Randwijk, 1906-1966,
dichter, prozaschrijver, verzetsheld, journalist)
zondag 14 april 2019
THE TRUTH IS THAT THE STATE IS DESIGNED NOT ONLY TO EXPLOIT, BUT ABOVE ALL TO CORRUPT ITS CITIZENS.....HENCEFORTH, I SHALL NEVER SERVE ANY GOVERNMENT ANYWHERE
Mijn moeder had van huis uit meegekregen dat je niet over gevoelens praat en de vuile
was niet buiten hangt. Gevoelens bestonden niet, verdriet, woede of somberheid liet
je in ieder geval nooit zien. Ze praatte nooit over zichzelf, laat staan over haar ziele-
roerselen. Daarnaast deden joden na de oorlog alles om onder de radar te blijven, alsof
ze nog steeds ondergedoken waren.
Dat alle familie, vrienden en kennissen werden afgevoerd naar kampen en niet terug
keerden, daar hadden we het niet over. Ook over zelfmoordpogingen, de holocaust, dood
en ziekte werd eigenlijk niet gepraat.
Toch was het door mijn vader, een vrolijke, gevoelige, positieve, sterke man, ondanks de verschrikkingen van de holocaust, een open, liberale, vriendelijke en kunstzinnige sfeer
bij ons thuis. Mijn vader was huisarts met een grote Joodse praktijk. Wij verbeeldden het
volmaakte gezin. Mijn vader was ogenschijnlijk een uitbundig en onderhoudend man. Hij was
muzikaal en zeer belezen, hij hield veel van poëzie. Er kwamen vaak mensen bij ons over de
vloer, ook patiënten van mijn vader met wie hij bevriend was. Mijn moeder had een goed gevoel
voor humor. Mijn vaders grappen vonden gehoor bij haar en andersom. Zij waren een
goed koppel. Over gevoelens of emoties werd niet gesproken. Nooit. Alsof ze niet bestonden, er geen
verdriet was, we nooit met iets zaten waarvoor we bij de ander te rade konden gaan. Wat
verdriet was, we nooit met iets zaten waarvoor we bij de ander te rade konden gaan. Wat
je niet
kent, mis je ook niet. Mijn vader was wel heel alleen met zijn verdriet, las ik tussen de regels
door.
Mijn vader was een geluksmaker, hij schreef uit naam van zijn broer, die afgevoerd was naar een
concentratiekamp, briefkaarten die hij bij zijn ouders via via liet bezorgen. "Het gaat goed met
ons" en "Maak je geen zorgen" schreef mijn vader in het handschrift van zijn broer. Omdat het
zijn ouders zo blij maakte, voelde hij zich er goed door. Hij leek bijna zelf te geloven in de
boodschappen die hij bedacht.
In 2014 overleed mijn vader, mijn moeder volgde anderhalf jaar later. Op de werkkamer
kent, mis je ook niet. Mijn vader was wel heel alleen met zijn verdriet, las ik tussen de regels
door.
Mijn vader was een geluksmaker, hij schreef uit naam van zijn broer, die afgevoerd was naar een
concentratiekamp, briefkaarten die hij bij zijn ouders via via liet bezorgen. "Het gaat goed met
ons" en "Maak je geen zorgen" schreef mijn vader in het handschrift van zijn broer. Omdat het
zijn ouders zo blij maakte, voelde hij zich er goed door. Hij leek bijna zelf te geloven in de
boodschappen die hij bedacht.
In 2014 overleed mijn vader, mijn moeder volgde anderhalf jaar later. Op de werkkamer
van mijn
vader stonden de boeken twee rijen dik in de kast. Op de achterste rij vonden we een aantal
ordners, waarin zijn dagboeken uit de tweede wereldoorlog bleken te zitten. Mijn vaders familie
zat toen ondergedoken bij de buren in de Amsterdamse Watergraafsmeer. Niemand wist van het
bestaan van deze dagboeken, het waren 1200 getypte pagina's. Op de eerste pagina zat de
jodenster van mijn vader vastgeniet met de rafels rijgdraad waarmee hij had vast gezeten aan
zijn jasje er nog aan. De aanblik maakte me misselijk. Ik ben een jaar later gaan lezen.
Mijn vader bleek prachtig te kunnen schrijven. Zoals over de schrijvers die hij bewonderde,
de filosofen die hem fascineerden en de muziek waarvan hij hield. Hij begon zijn dagboek
op de eerste dag van de onderduik. Gedetailleerd en met veel gevoel beschrijft hij hoe hij
vanuit het kleine kamertje bij de buren op straat kon kijken.
Daar zag hij hoe de Duitsers zijn spullen wegdroegen. En hoorde hij een vrouw vragen of
iemand nog iets had gehoord van de familie op 30, dat was mijn vaders familie. "Weggevoerd,"
zei een mannenstem. "Mooi zo," was het antwoord. En ook: "Opgeruimd staat netjes."
vader stonden de boeken twee rijen dik in de kast. Op de achterste rij vonden we een aantal
ordners, waarin zijn dagboeken uit de tweede wereldoorlog bleken te zitten. Mijn vaders familie
zat toen ondergedoken bij de buren in de Amsterdamse Watergraafsmeer. Niemand wist van het
bestaan van deze dagboeken, het waren 1200 getypte pagina's. Op de eerste pagina zat de
jodenster van mijn vader vastgeniet met de rafels rijgdraad waarmee hij had vast gezeten aan
zijn jasje er nog aan. De aanblik maakte me misselijk. Ik ben een jaar later gaan lezen.
Mijn vader bleek prachtig te kunnen schrijven. Zoals over de schrijvers die hij bewonderde,
de filosofen die hem fascineerden en de muziek waarvan hij hield. Hij begon zijn dagboek
op de eerste dag van de onderduik. Gedetailleerd en met veel gevoel beschrijft hij hoe hij
vanuit het kleine kamertje bij de buren op straat kon kijken.
Daar zag hij hoe de Duitsers zijn spullen wegdroegen. En hoorde hij een vrouw vragen of
iemand nog iets had gehoord van de familie op 30, dat was mijn vaders familie. "Weggevoerd,"
zei een mannenstem. "Mooi zo," was het antwoord. En ook: "Opgeruimd staat netjes."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten