Vrouwen doen het meer huilend, mannen doen het meer lachend om de ellende en soms vloek die het leven heet te overleven

 Karen Voetmann moest huilen toen Samuel Cornelis Voetmann zei wat hij het liefste op zijn tiende verjaardag zou willen hebben een vader zou zijn, naar wat ik begreep had de vader van Samuel Sofie op een harde egoïstische manier in de steek gelaten hoewel sofie volgens mij iets meer de ellende zelf op zoekt net zoals David, maar dit weet ik niet zeker en is gemeen om te zeggen, ze woont riant in een schitterend houten huis en dat wil ze verkopen voor 650.000 eur, drie mooie slaapkamers op de hoek, het zou mijn droomhuis zijn, allemaal leuke voorzieningen voor kinderen van 4 tot 12 jaar en dan het verkopen omdat het teveel een commune is, het was 1 keer per week koken met zijn allen, daar is Sofie meteen mee gestopt, maar ook verder, te veel sociale roddel kletspraat en toch sociale verplichtingen, vreemd, mij leek het een paradijs in Roskilde, had ik ook nog wel 2 dagen of 4 willen bezoeken. 

Roskilde is de tweede grootste stad van Denemarken en was voor Kopenhagen de officiële hoofdstad van et koninkrijk ---- republiek, toch overwegend linkse signatuur in denemarken (8 jaar een gedoogde rechtse vvd'66 pvv constructie) maar toch ook vastgelopen en verbureaucratiseerd. En ook in Kopenhagen moeilijk een betaalbare woningruimte te vinden voor agenten, verplegers en echte werkers, fietsenmakers, loodgieters, bouwers, winkeliers, goede apothekers, goede doktoren, goede helpers, goede alternatieve vrije sector of circuit (gezondheid, wiet, hulp verlenen aan zij die het nodig hebben) met ook een gevaar van eenzelvigheid en gelijk hebberigheid zoalss de vereniging mensa, zie government is the burden on the people... 

En vast ook een vast gelopen machteloze bureaucratisch hiërarchische overheid, gedomineerd door een bedrijfsleven dat teveel op korte termijn mammon animal farm pig gedreven geld verdienen gebaseerd is en niet lange termijn overleve(re)n en het beter worden van de aarde, of zo lang mogelijk gezond, mooi, prachtig en idyllisch zijn. Het kan zo'n paradijselijk mini mini mini 0,00googol00018% idylle planeet zijn en we vernielen dit paradijs daardoor, het bovenstaande en het onderstaande. 

Maar Karen Voetmann moest daarom dus huilen, terwijl Samuel wel een super gelukkige indruk maakt, alsof hij misschien wel de nieuwe johan cruyff is en ook als dat niet zo is, ik heb zo'n gelukkige vrije stoere en sterke jeugd gehad en continu nieuwe ontwikkelingen, en ik durf het bovenstaande in vrijheid open te zeggen : ik zou een vader het liefste willen voor mijn 10 de verjaardag of hem kennen of zo, dat is al zo mooi, en hij heeft nu zo'n vier vaders want Sofie heeft geloof ik 4 relaties gehad sinds Samuel geboren werd en ze is sinds drie maanden met een behulpzame jongen-man met twee kinderen dus wie weet .... en mogelijk stapt zijn eigen vader ook nog eens naar voren en neemt "hij",  minderwaardige zaktabak (als het verhaal waar is),  verantwoordelijkheid, slappe lul en slappe miet, 

en ziet, 

ook gemeen om dit te schrijven, maar om aan te geven dat niemand heilig is, ik ook niet, Sofie was gelukkig bij mijn pa, 4 jaar, 1 week of 2 logeren bij pa Kees, Karen moest terug naar Denemarken, er was een regel dat je maar 9 jaar als Deen(se) op een Europese school mocht werken, dan had je genoeg luxe en geld gehad, zo was de regel in Denemarken geloof ik, daarna ook ingevoerd voor Nederland, mijn vader en Joop Stobbelaar hebben wat dat betreft geluk gehad, maar ze hadden zo'n armoedige jeugd tot zo'n 24 jaar, toen kwam de luxe en welvaart in een stroomversnelling met heuse auto en eigen huizen, maar toen Karen belde en op 4 jarige Sofie in ging praten moest ze daarvan gaan huilen, toch een gemeen soort bezitterigheid want ik voelde, weer gemeen, dat Karen genoot van het verdriet van Sofie om ergens op een vreemde plek met die aparte plagerige hardere opa kees te zijn, ook al was het maar 2 weken logeren terwijl ze daarvoor, voor het telefoontje van haar moeder, karen, een zeer gelukkige indruk maakte.....

iedereen maakt fouten, ik heb annemieke een keer in haar neus gebeten, 1 keer met vlakke hand in haar gezicht gemept (niet keihard) en 1 keer geschopt, vond de eerste drie geprovoceerd, van die schop heb ik spijt, maar het was nooit keihard, nooit voor langer dan 2 weken beschadigend, maar eigenlijk had ik - hadden we - dat beter moeten doen, want zij had ook de neiging gekregen om me het bloed onder de nagels vandaan te treiteren, soms erg onprettig vanaf maart 2009 tot maart 2010 van haar kant, maart 2010 wist ik zeker, we gaan uit elkaar en ik was opgelucht en voelde me bevrijd, er ging daarna voor mij wel veel meer mis met huizen aankoop en zo, annemieke bracht me (financieel en welvaart) geluk en drie bijzondere (soms mooie) kinderen. 

Van Danique en Julian Belarus, na 2 zulke hoogtepunten ben ik nu de enige in la parade op zondagavond, eT kan alleen maar mis gaan en ja hoor, een woedende strandtent eigenaar omdat ik een provocerend dansje opvoerde voor Danique, had Eline toch gelijk, misschien, ik vind nog steeds van niet, tijd voor vrijheid, gelijkwaardigheid, sociale solidariteit, ecologisch mensdiervriendelijk verantwoord, techno progressie, AiTeT and what have you and what have you notteuh 

Met op de achtergrond schitterende Danique, wat had ik haar graag gezien !